تصور کنید یه روز صبح تصمیم می‌گیرید یه سایت مثل google.com رو باز کنید. آدرس رو توی مرورگر وارد می‌کنید و به‌سرعت صفحه بارگذاری می‌شه. اما تا حالا فکر کردید پشت صحنه چی اتفاق می‌افته که این‌قدر سریع به سایت موردنظرتون می‌رسید؟ اینجا دقیقاً جاییه که DNS وارد بازی می‌شه! DNS یا همون Domain Name System مثل یه دفترچه تلفن هوشمند برای اینترنته. کارش اینه که اسم‌های ساده و قابل‌فهم مثل google.com رو به آدرس‌های عددی (IP) تبدیل کنه که کامپیوترها بتونن باهاش کار کنن. بدون DNS، گشت‌وگذار تو اینترنت خیلی پیچیده‌تر از چیزی می‌شد که الان هست.

تو این مقاله با مجله یوپ شاپ قراره به زبون ساده و صریح توضیح بدیم که DNS چیه، چطور کار می‌کنه و چرا انقدر تو دنیای دیجیتال مهمه. از کاربردهای روزمره DNS تا مشکلات و راه‌حل‌هاش رو بررسی می‌کنیم تا هرکسی، چه تازه‌کار چه حرفه‌ای، بتونه بفهمه این سیستم چطور زندگی آنلاین ما رو راحت‌تر کرده. پس همراه بشید تا با هم دنیای DNS رو کشف کنیم!

DNS چیست؟

اگه بخوایم خیلی ساده بگیم، DNS یا همون Domain Name System سیستمیه که اسم‌های وب‌سایت‌ها، مثل google.com یا wikipedia.org، رو به آدرس‌های عددی (آی‌پی) تبدیل می‌کنه که کامپیوترها بتونن باهاشون ارتباط برقرار کنن. فکر کنید مثل یه مترجم عمل می‌کنه: شما یه اسم راحت و قابل‌فهم (مثل google.com) بهش می‌دید، اونم آدرس دقیق (مثل 142.250.190.78) رو بهتون تحویل می‌ده. بدون این سیستم، باید یه عالمه عدد و رقم حفظ می‌کردید تا بتونید به سایت‌های موردعلاقه‌تون سر بزنید!

یه مثال
فرض کنید می‌خواهید به یه رستوران جدید برید. به‌جای اینکه آدرس دقیق خیابون و شماره پلاک رو بدونید، فقط اسم رستوران رو توی نقشه گوشی‌تون وارد می‌کنید. نقشه کارش اینه که اسم رستوران رو بگیره و آدرس دقیقش رو بهتون نشون بده. DNS هم دقیقاً همین کار رو تو اینترنت می‌کنه: اسم دامنه رو می‌گیره و آدرس IP مربوط بهش رو پیدا می‌کنه تا مرورگر بتونه سایت رو بارگذاری کنه.

DNS چرا به وجود اومد؟
قبل از اختراع DNS تو دهه 1980، اینترنت خیلی کوچیک بود و آدم‌ها آدرس‌های IP رو دستی وارد می‌کردن. اما وقتی تعداد وب‌سایت‌ها و دستگاه‌ها زیاد شد، حفظ کردن این همه عدد عملاً غیرممکن بود. برای همین DNS طراحی شد تا یه سیستم خودکار و کاربرپسند برای پیدا کردن آدرس‌های IP درست کنه. حالا دیگه فقط کافیه یه اسم دامنه وارد کنید، DNS بقیه کار رو انجام می‌ده.

اجزای اصلی DNS

برای اینکه بتونید بهتر DNS رو بشناسید، بد نیست با چند تا از اجزای اصلیش آشنا بشید:

• دامنه (Domain Name): همون اسمیه که توی مرورگر وارد می‌کنید، مثل example.com.
• آدرس IP: یه رشته عدد (مثل 192.0.2.1) که موقعیت دقیق یه سرور تو اینترنت رو نشون می‌ده.
• سرور DNS: کامپیوترهایی که کارشون ذخیره و ترجمه اسم‌های دامنه به آدرس‌های IPه.

اینا فقط یه شروعن! تو بخش بعدی، دقیق‌تر می‌ریم سراغ اینکه DNS چطور این کار رو انجام می‌ده و چه مراحلی طی می‌شه تا یه سایت روی صفحه نمایش‌تون ظاهر بشه.

DNS چطور کار می‌کند؟

وقتی آدرس یه وب‌سایت مثل example.com رو تو مرورگر وارد می‌کنید، یه فرآیند پشت صحنه شروع می‌شه که اسم دامنه رو به آدرس IP تبدیل می‌کنه. به این فرآیند می‌گن DNS Resolution یا همون «حل دامنه». این کار چند مرحله داره و یه سری سرور مختلف توش دخیلن. بیاید با یه مثال ساده این مراحل رو بررسی کنیم.

یه مثال
فرض کنید می‌خواهید به یه کافی‌شاپ برید و فقط آدرسش رو دارید. اول از یه نفر می‌پرسید که این خیابون کجاست، اونم شما رو به یکی دیگه ارجاع می‌ده که دقیق‌تر می‌دونه، و بالاخره یکی پیدا می‌شه که آدرس دقیق رو بهتون می‌گه. DNS هم تقریباً همین‌جوری کار می‌کنه، فقط به‌جای آدم‌ها، سرورهای مختلفن که باهم حرف می‌زنن تا آدرس درست رو پیدا کنن.

مراحل کار DNS

1. درخواست از Resolver:
   وقتی یه آدرس وب‌سایت وارد می‌کنید، مرورگر اول از یه سرور DNS Resolver (معمولاً متعلق به ارائه‌دهنده اینترنت یا یه سرویس عمومی مثل Google DNS) می‌پرسه که آدرس IP این دامنه کجاست.
2. رفتن سراغ Root Server:
   اگه Resolver جواب رو نونه، می‌ره سراغ یکی از 13 تا Root Server تو دنیا. این سرورها می‌دونن که دامنه‌های سطح بالا (مثل .com، .org) کجا پیدا می‌شن.
3. پیدا کردن TLD Server:
    Root Server می‌گه که برای دامنه‌های .com باید برید سراغ سرورهای TLD (Top-Level Domain). این سرورها مسئول دامنه‌های خاص مثل .com یا .ir هستن.
4. رسیدن به Authoritative Server:
   سرور TLD می‌گه که اطلاعات دقیق دامنه (مثل example.com) تو کدوم Authoritative Server ذخیره شده. این سرور آدرس IP نهایی رو می‌ده.
5. برگشتن جواب به Resolver:
   حالا Resolver آدرس IP رو می‌گیره و به مرورگر می‌فرسته. مرورگر هم با اون IP به سرور وب‌سایت وصل می‌شه و صفحه بارگذاری می‌شه.

چقدر طول می‌کشه؟
کل این فرآیند معمولاً تو کسری از ثانیه اتفاق می‌افته، چون خیلی از اطلاعات تو حافظه موقت (Cache) ذخیره می‌شن. مثلاً اگه قبلاً به یه سایت سر زدید، Resolver ممکنه جواب رو از قبل داشته باشه و نیازی به طی کردن همه مراحل نباشه.

یه نکته جالب
سرورهای DNS تو کل دنیا پخشن و باهم کار می‌کنن تا مطمئن بشن اینترنت همیشه در دسترسه. این سیستم انقدر خوب طراحی شده که حتی اگه یه سرور از کار بیفته، بقیه می‌تونن جاش رو پر کنن.

انواع رکوردهای DNS

هر وقت یه دامنه تو اینترنت ثبت می‌شه، یه سری اطلاعات تو سرورهای DNS ذخیره می‌شن که بهشون می‌گن رکوردهای DNS. این رکوردها مثل یه نقشه راهن که به سرورها و دستگاه‌ها می‌گن چطور باید با یه دامنه ارتباط برقرار کنن. انواع مختلفی از این رکوردها وجود داره، هر کدوم یه کار خاص انجام می‌دن. بیاید با چند تا از مهم‌ترین‌هاشون آشنا بشید.

• رکورد A (Address):
  این رکورد اصلی‌ترین نوعه. کارش اینه که یه نام دامنه (مثل example.com) رو به یه آدرس IPv4 وصل می‌کنه، مثلاً 192.0.2.1. اگه بخوایم با یه مثال ساده بگیم، مثل اینه که به یکی آدرس خونه‌تون رو بدید تا مستقیم بیاد دم در!
• رکورد AAAA:
  شبیه رکورد A، ولی برای آدرس‌های IPv6 استفاده می‌شه (مثل 2001:0db8::1). چون آدرس‌های IPv6 جدیدتر و طولانی‌ترن، این رکورد برای سایت‌هایی که از این تکنولوژی استفاده می‌کنن کاربرد داره.
• رکورد CNAME (Canonical Name):
  این یکی یه جور میانبره. به‌جای اینکه یه دامنه رو مستقیم به آدرس IP وصل کنه، به یه دامنه دیگه اشاره می‌کنه. مثلاً اگه www.example.com به example.com وصل باشه، CNAME این کار رو انجام می‌ده. فکر کنید مثل اینه که به یکی بگید: «اگه دنبال منی، برو فلان جا، من اونجام!»
• رکورد MX (Mail Exchange):
  این رکورد برای ایمیل‌ها مهمه. مشخص می‌کنه که ایمیل‌های یه دامنه باید به کدوم سرور ایمیل فرستاده بشن. مثلاً اگه ایمیلی به info@example.com می‌فرستید، رکورد MX می‌گه اون ایمیل باید بره به سرور mail.example.com.
• رکورد TXT:
  این رکورد یه جور جعبه ابزاره! برای ذخیره اطلاعات متنی استفاده می‌شه، مثل تأیید مالکیت دامنه یا تنظیمات امنیتی. مثلاً ممکنه یه سایت از رکورد TXT برای اثبات اینکه دامنه مال خودشونه به گوگل استفاده کنه.

یه مقایسه سریع
برای اینکه راحت‌تر بتونید اینا رو کنار هم ببینید، این جدول خلاصه کاربرد هر کدوم رو نشون می‌ده:

نوع رکورد	کاربرد اصلی	مثال
A	وصل کردن دامنه به آدرس IPv4	example.com → 192.0.2.1
AAAA	وصل کردن دامنه به آدرس IPv6	example.com → 2001:0db8::1
CNAME	اشاره به یه دامنه دیگه	www.example.com → example.com
MX	هدایت ایمیل‌ها به سرور	mail.example.com برای ایمیل‌ها
TXT	ذخیره اطلاعات متنی	تأیید مالکیت یا تنظیمات امنیتی

 

 

یه نکته کاربردی
هر کدوم از این رکوردها یه نقش خاص تو عملکرد دامنه دارن. مثلاً اگه بخواید یه وب‌سایت راه بندازید، حتماً به رکورد A یا AAAA نیاز دارید. اگه هم بخواید ایمیل حرفه‌ای راه‌اندازی کنید، بدون رکورد MX کارتون راه نمی‌افته.

چرا DNS انقدر مهم است؟

اگه یه لحظه تصور کنید اینترنت بدون DNS چی می‌شد، احتمالاً به اهمیتش پی می‌برید! DNS مثل یه راهنمای نامرئیه که کمک می‌کنه همه‌چیز تو دنیای آنلاین درست و سریع کار کنه. از باز کردن یه وب‌سایت گرفته تا فرستادن ایمیل یا حتی استریم کردن یه فیلم، DNS همه‌جا نقش داره. بیاید ببینیم چرا این سیستم انقدر تو زندگی دیجیتالمون تأثیر داره.

• سرعت و راحتی:
  DNS باعث می‌شه بتونید با یه آدرس ساده مثل example.com به یه وب‌سایت برسید، بدون اینکه لازم باشه یه عالمه عدد و رقم حفظ کنید. مثلاً وقتی می‌خواهید یه ویدیو تو یه پلتفرم مثل یوتیوب ببینید، DNS سریع شما رو به سرور درست وصل می‌کنه. بدون این سیستم، پیدا کردن سایت‌ها مثل گشتن دنبال یه کتاب خاص تو کتابخونه بدون فهرست می‌موند!
• دسترسی به خدمات آنلاین:
  هر سرویس آنلاینی، از شبکه‌های اجتماعی گرفته تا اپلیکیشن‌های بانکی، برای کار کردن به DNS وابسته‌ست. اگه DNS درست کار نکنه، ممکنه سایت‌ها لود نشن، ایمیل‌ها نرسه یا حتی اپلیکیشن‌ها قفل کنن. به عبارت دیگه، DNS مثل یه پل ارتباطیه که همه خدمات دیجیتال رو به هم وصل می‌کنه.
• تأثیر روی امنیت:
  DNS فقط برای راحتی نیست؛ یه نقش مهم تو امنیت هم داره. مثلاً می‌تونه کمک کنه جلوی دسترسی به سایت‌های ناامن گرفته بشه. بعضی سرویس‌های DNS حتی قابلیت فیلتر کردن محتوای مخرب رو دارن، مثل وقتی که یه سایت فیشینگ سعی می‌کنه اطلاعاتتون رو بدزده.
• مشکلات اگه DNS نباشه:
  اگه DNS از کار بیفته، اینترنت عملاً فلج می‌شه. مثلاً تو سال 2021، یه قطعی بزرگ تو یه سرویس DNS باعث شد خیلی از سایت‌های معروف مثل فیسبوک و اینستاگرام برای چند ساعت از دسترس خارج بشن. این نشون می‌ده DNS چقدر تو دنیای دیجیتال نقش کلیدی داره.
• یه نگاه به زندگی روزمره:
  فکر کنید می‌خواهید از یه فروشگاه آنلاین خرید کنید. DNS کمک می‌کنه مرورگرتون سریع به سرور فروشگاه وصل بشه، پرداخت انجام بشه و تأییدیه به ایمیلتون برسه. بدون DNS، این کارها یا خیلی طول می‌کشید یا اصلاً ممکن نبود.

تو بخش بعدی، مشکلات رایج DNS و راه‌حل‌های کاربردی برای رفعشون رو بررسی می‌کنیم.

مشکلات رایج DNS و راه‌حل‌ها

هر سیستمی ممکنه گاهی به مشکل بربخوره، و DNS هم از این قاعده مستثنی نیست. از کند شدن سایت‌ها گرفته تا قطعی کامل دسترسی، مشکلات DNS می‌تونن حسابی اعصاب‌خردکن باشن. خوشبختانه، بیشتر این مشکلات راه‌حل‌های ساده‌ای دارن. بیاید چند تا از مشکلات رایج رو با راه‌حل‌هاشون بررسی کنیم.

1. کندی در بارگذاری سایت‌ها

بعضی وقت‌ها سایت‌ها خیلی دیر لود می‌شن یا اصلاً باز نمی‌شن. این می‌تونه به خاطر شلوغی سرور DNS یا تنظیمات نادرست باشه.
راه‌حل:

• تغییر سرور DNS: می‌تونید از سرورهای عمومی مثل Google DNS (8.8.8.8 و 8.8.4.4) یا Cloudflare (1.1.1.1) استفاده کنید. این سرورها معمولاً سریع‌تر و قابل‌اعتمادترن.
• پاک کردن کش DNS: تو ویندوز، با دستور ipconfig /flushdns تو Command Prompt می‌تونید کش DNS رو پاک کنید. این کار باعث می‌شه دستگاه اطلاعات جدید رو از سرور بگیره.

2. خطای “DNS Server Not Responding”

این خطا یعنی دستگاه نمی‌تونه با سرور DNS ارتباط برقرار کنه.
راه‌حل:

• چک کردن اتصال اینترنت: مطمئن بشید که اینترنت درست کار می‌کنه.
• ری‌استارت مودم یا روتر: گاهی یه خاموش و روشن کردن ساده مشکل رو حل می‌کنه.
• استفاده از DNS جایگزین: مثل بالا، می‌تونید سرور DNS رو به یه گزینه عمومی تغییر بدید.

3. حملات DNS مثل Spoofing

بعضی وقت‌ها هکرها سعی می‌کنن با دستکاری DNS شما رو به سایت‌های جعلی ببرن. مثلاً فکر می‌کنید دارید وارد سایت بانک‌تون می‌شید، ولی در واقع یه سایت تقلبیه.
راه‌حل:

• استفاده از DNS امن: سرورهایی مثل Cloudflare یا Quad9 قابلیت‌های امنیتی بهتری دارن و می‌تونن جلوی سایت‌های مخرب رو بگیرن.
• فعال کردن DNSSEC: این فناوری کمک می‌کنه مطمئن بشید پاسخ‌های DNS دستکاری نشدن (تو بخش بعدی بیشتر درباره DNSSEC حرف می‌زنیم).

4. قطعی DNS به خاطر تنظیمات نادرست

اگه یه دامنه جدید ثبت کردید و سایت‌تون بالا نمیاد، ممکنه تنظیمات DNS اشتباه باشه.
راه‌حل:

• چک کردن رکوردها: مطمئن بشید که رکوردهای DNS (مثل A یا MX) درست تنظیم شدن.
• صبر کردن برای Propagation: گاهی تغییرات DNS چند ساعت تا یه روز طول می‌کشه تا تو کل اینترنت اعمال بشه.

یه مثال
فرض کنید می‌خواهید به یه وب‌سایت برید، ولی مرورگر هی خطای “صفحه پیدا نشد” می‌ده. بعد از چک کردن، متوجه می‌شید که ارائه‌دهنده اینترنت‌تون سرور DNS شلوغی داره. با عوض کردن سرور به 1.1.1.1، مشکل حل می‌شه و سایت سریع لود می‌شه. اینجور راه‌حل‌های ساده می‌تونن کلی وقت صرفه‌جویی کنن.

نکته برای حرفه‌ای‌ها
اگه مدیر یه وب‌سایت هستید، بهتره از ابزارهایی مثل dig یا nslookup برای چک کردن وضعیت DNS استفاده کنید. این ابزارها نشون می‌دن که درخواست‌های DNS چطور پردازش می‌شن و کجا ممکنه مشکل وجود داشته باشه.

DNS و امنیت

وقتی حرف از اینترنت می‌شه، امنیت مهم ترین مسئله ست. DNS هم به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی اینترنت، می‌تونه هدف حملات مختلف باشه. اگه درست محافظت نشه، ممکنه هکرها ازش سوءاستفاده کنن و مشکلات جدی به بار بیارن. بیاید نگاهی بندازیم به تهدیدات امنیتی DNS و راه‌های مقابله باهاشون.

تهدیدات امنیتی DNS

1. DNS Spoofing (یا Cache Poisoning)
   اینجا هکرها سعی می‌کنن اطلاعات جعلی تو سیستم DNS جا بدن. مثلاً ممکنه شما بخواید به سایت بانک‌تون برید، ولی به یه سایت تقلبی هدایت بشید که شبیه همونه. اینجور حملات می‌تونن اطلاعات حساسی مثل رمز عبور یا شماره کارت رو بدزدن.
2. حمله DDoS روی سرورهای DNS
   تو این حمله، هکرها سرورهای DNS رو با درخواست‌های زیاد بمباران می‌کنن تا از کار بیفتن. نتیجه؟ خیلی از سایت‌ها و سرویس‌ها از دسترس خارج می‌شن. یه نمونه معروفش حمله سال 2016 به سرورهای Dyn بود که باعث قطعی سایت‌های بزرگی مثل توییتر شد.
3. DNS Hijacking
   تو این حالت، هکر تنظیمات DNS رو تغییر می‌ده تا ترافیک رو به سرورهای خودش بفرسته. مثلاً ممکنه فکر کنید دارید یه سایت خبری می‌خونید، ولی در واقع یه سایت مخرب باز شده.

راه‌های افزایش امنیت DNS

خوشبختانه، راه‌هایی برای امن‌تر کردن DNS وجود داره:

• استفاده از DNSSEC:
  این فناوری یه جور امضای دیجیتاله که مطمئن می‌کنه پاسخ‌های DNS دستکاری نشدن. فکر کنید مثل یه مهر تأیید روی یه نامه رسمیه که نشون می‌ده نامه واقعیه. خیلی از دامنه‌های مدرن از DNSSEC پشتیبانی می‌کنن.
• انتخاب سرورهای DNS امن:
  سرورهای عمومی مثل Cloudflare (1.1.1.1) یا Quad9 (9.9.9.9) قابلیت‌های امنیتی پیشرفته‌ای دارن، مثل فیلتر کردن سایت‌های مخرب یا محافظت در برابر حملات.
• رمزنگاری درخواست‌های DNS:
  پروتکل‌هایی مثل DNS over HTTPS (DoH) یا DNS over TLS (DoT) درخواست‌های DNS رو رمزنگاری می‌کنن تا کسی نتونه اون‌ها رو شنود کنه. این مثل اینه که نامه‌تون رو تو یه پاکت قفل‌دار بفرستید.

یه مثال
فرض کنید می‌خواهید به یه سایت خرید آنلاین برید. اگه DNS شما امن نباشه، ممکنه هکرها شما رو به یه سایت جعلی ببرن که اطلاعات کارت بانکیتون رو بدزده. با استفاده از سرورهای امن یا فعال کردن DNSSEC، می‌تونید مطمئن بشید که به همون سایت اصلی وصل شدید.

توصیه‌های کاربردی

• اگه یه کاربر عادی هستید، سرور DNS تون رو به یه گزینه امن مثل 1.1.1.1 تغییر بدید و مرورگری استفاده کنید که از DoH پشتیبانی می‌کنه (مثل فایرفاکس یا کروم).
• اگه مدیر یه وب‌سایت هستید، مطمئن بشید که دامنه‌تون DNSSEC رو فعال کرده و تنظیماتش درست انجام شده.
• همیشه نرم‌افزارها و روترتون رو به‌روز نگه دارید تا از آسیب‌پذیری‌های جدید در امان باشید.

DNS عمومی در مقابل DNS خصوصی

وقتی قراره از اینترنت استفاده کنید، دستگاه‌تون از یه سرور DNS برای پیدا کردن آدرس سایت‌ها کمک می‌گیره. این سرور می‌تونه عمومی (مثل Google DNS یا Cloudflare) یا خصوصی (مثل سروری که ارائه‌دهنده اینترنت‌تون می‌ده) باشه. هر کدوم از اینا ویژگی‌های خاص خودشون رو دارن. بیاید ببینیم فرقشون چیه و کدوم برای چه کاری بهتره.

DNS عمومی چیه؟

سرورهای DNS عمومی توسط شرکت‌های بزرگ مثل Google، Cloudflare یا Quad9 ارائه می‌شن و برای همه قابل‌استفاده‌ان. مثلاً 8.8.8.8 (Google) یا 1.1.1.1 (Cloudflare) از معروف‌ترین‌هاشن.
مزایا:

• سرعت بالا: این سرورها معمولاً خیلی سریعن، چون زیرساخت قوی دارن و تو کل دنیا پخش شدن.
• امنیت بهتر: خیلی از سرورهای عمومی قابلیت‌هایی مثل فیلتر کردن سایت‌های مخرب یا رمزنگاری درخواست‌ها (مثل DoH) دارن.
• دسترسی ساده: کافیه آدرس سرور رو تو تنظیمات دستگاه یا روتر وارد کنید.
  معایب:
• حریم خصوصی: چون این سرورها عمومی‌ان، ممکنه اطلاعاتی درباره عادت‌های وب‌گردی شما جمع‌آوری بشه (البته شرکت‌هایی مثل Cloudflare قول دادن که این کار رو نمی‌کنن).
• عدم کنترل محلی: اگه ارائه‌دهنده اینترنت‌تون تنظیمات خاصی برای شبکه‌ش داشته باشه، ممکنه با DNS عمومی به مشکل بخورید.

DNS خصوصی چیه؟

این سرورها معمولاً توسط ارائه‌دهنده اینترنت (ISP) شما ارائه می‌شن و مختص شبکه خودشونه.
مزایا:

• سازگاری با شبکه محلی: چون برای شبکه ISP شما طراحی شدن، معمولاً با خدمات محلی (مثل سایت‌های داخلی) بهتر کار می‌کنن.
• کنترل بیشتر: ISP می‌تونه تنظیمات خاصی رو اعمال کنه، مثلاً محدود کردن دسترسی به بعضی سایت‌ها.
  معایب:
• سرعت کمتر: گاهی این سرورها شلوغن یا زیرساخت ضعیف‌تری دارن.
• امنیت پایین‌تر: خیلی از ISPها از فناوری‌های جدید مثل رمزنگاری درخواست‌ها پشتیبانی نمی‌کنن.
• محدودیت‌های محلی: ممکنه ISP به دلایل قانونی یا تجاری بعضی سایت‌ها رو فیلتر کنه.

یه مثال
فرض کنید دارید تو خونه فیلم استریم می‌کنید. اگه از DNS خصوصی ISP استفاده کنید، ممکنه به خاطر شلوغی سرور، لود شدن فیلم کند باشه. حالا اگه به DNS عمومی مثل 1.1.1.1 سوئیچ کنید، احتمالاً سرعت بهتر می‌شه، ولی شاید ISP شما یه سری خدمات محلی رو بهتر با DNS خودش ارائه بده. انتخاب بین این دو بستگی به نیازتون داره.

کدوم رو انتخاب کنید؟

• اگه سرعت و امنیت براتون اولویت داره، DNS عمومی مثل Cloudflare (1.1.1.1) یا Google (8.8.8.8) گزینه‌های خوبی‌ان.
• اگه تو شبکه‌ای هستید که نیاز به سازگاری با خدمات محلی داره (مثلاً سایت‌های بانکی داخلی)، DNS خصوصی ISP ممکنه بهتر کار کنه.
• یه راه حل ترکیبی هم اینه که DNS عمومی رو به‌عنوان اصلی و DNS خصوصی رو به‌عنوان پشتیبان تنظیم کنید.

یه نکته برای حرفه‌ای‌ها
اگه مدیر شبکه یا وب‌سایت هستید، می‌تونید از ابزارهایی مثل ping یا traceroute استفاده کنید تا ببینید کدوم سرور DNS برای شبکه‌تون سریع‌تر و پایدارتره. اینجوری می‌تونید بهترین انتخاب رو بکنید.

کلام آخر

DNS یه سیستم کلیدیه که دنیای آنلاین رو سرپا نگه می‌داره. از پیدا کردن سریع سایت‌ها گرفته تا امن‌تر کردن گشت‌وگذار تو اینترنت، این سیستم نقش بزرگی تو زندگی دیجیتال ما داره. تو این مقاله سعی شد با زبون ساده همه‌چیز درباره DNS گفته بشه، از نحوه کارش گرفته تا راه‌های مقابله با مشکلاتش. حالا که با این موضوع آشنا شدید، می‌تونید بهتر از اینترنت استفاده کنید، چه برای وب‌گردی روزمره چه برای مدیریت یه سایت.

ممنون که تا انتها با مجله یوپ شاپ همراه بودید! امیدواریم همیشه تو دنیای دیجیتال سریع و امن بمونید.